Wielki Piątek poświęcony jest przeżyciom, związanym z męką i śmiercią Chrystusa i złożeniu umęczonego ciała w grobie.
Tego dnia nie odprawia się mszy. Po podejściu do ołtarza kapłani w czerwonych szatach, przypominających o ofierze krwi, klękają lub padają na twarz i modlą się w milczeniu. Po chwili rozpoczyna się liturgia słowa. Po odczytaniu fragmentu proroctw mesjańskich z Księgi Izajasza, zapowiadających mękę Sługi Pańskiego (Iz 52,13-53,12), i nowotestamentowego urywka, który tłumaczy istotę zbawienia (Hbr 4,14-16; 5,7-9) – wierni wysłuchują opisu męki z Ewangelii według św. Jana (J 18,1-19,42). Na zakończenie odmawiana jest dawna, uroczysta modlitwa powszechna, obejmująca wszystkie stany Kościoła i cały świat.
W czasie wielkopiątkowego nabożeństwa adoruje się Krzyż wniesiony do świątyni, który kapłan kolejno odsłania: najpierw wierzchołek, później prawe ramię i ostatecznie cały krzyż. Księża, a potem wszyscy wierni podchodzą do krzyża, aby przez przyklęknięcie i symboliczny pocałunek wyrazić osobiste przyjęcie odkupienia.
Po zakończeniu adoracji i obrzędach komunii Najświętszy Sakrament okryty przezroczystym welonem w procesji przenosi się do tzw. grobu. Zwyczaj budowania grobu wywodzi się z Jerozolimy, gdzie wierni gromadzili się w kolejnych miejscach, związanych z męką Chrystusa – aż po miejsce pośmiertnego spoczynku. Przy grobie odmawiana jest modlitwa: „Chryste, nasze Zmartwychwstanie i Życie, podźwignij nas z grobu grzechów”.
